غم آقا

امیرالمومنین(ع) اولی الامر بود. امر خدا بود که آمد. لذا کاملاً سنگِ تمام در ترازو گذاشت. هم زمین را، هم آسمان را، هم انبیای سلف را، همه را سنگ تمام گذاشت. خدا تمام وعده‌هایی که تا آن وقت به خلقتش داده بود، با علی(ع) آشکار کرد. فرمود نترسید، مأیوس نباشید؛ امر خدا یک مرتبه آمد. امر خدا همین علی(ع) است. جز پیامبران صاحب کتاب، دیگران او را نشناختند. اما نور او با آنها کار می‌کرد. درون آنها بود. قوّت قلبی بود که با آن کار می‌کردند و خدا را عبادت می‌کردند. یعنی دارای چراغ می‌شدند، اما نمی‌دانستند که چراغ کیست و چیست. فقط پیامبران صاحب کتاب، صاحب قرآن و تورات و انجیل و زبور، علی(ع) را شناختند. او را در سرّ خود شناختند. پیامبر ما(ص) او را هم در سرّ دید و هم در ظاهر. علی(ع) از خانه خدا در مکه بیرون آمد و پیامبر، او را بغل گرفت.علی(ع) خود نیز فرمود کسی مرا و حقیقت مطلب را درباره من نمی‌تواند بشناسد، الا نبی مرسل یا ملک مقرّب – یعنی چهار ملک مقرّب که جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و عزرائیل هستند – و مومنی که قلبش ممتحن باشد. امتحان داده باشد. یعنی شیعیان و دوستانی که آماده باشند تا اگر ابتلا و مصیبتی به دنیای آنها خورد به آخرتشان نخورد. مزاجشان این طور باشد. آنها می‌گویند خدایا و لاتَجعَل مُصیبتنا فی دیننا خدایا مصیبت ما را در دینمان قرار نده. وَ لاتَجعَلِ الدُّنیا اکبَرَ همِّنا. دنیا را بزرگتر هم من قرار نده. حالا که دنیا کوچک است حداقل آن را یک درجه پایین‌تر از آخرت قرار دهم. پنجاه و یک درصد آخرت، چهل و نه درصد دنیا. آیا این کم است؟ آخرت پنجاه و یکی، دنیا چهل و نه تا. صد را نصف کن، همین که دنیا یک خورده کمتر باشد بس است و کفه دنیا بالا می‌رود.وَ لاتَجعلِ الدُّنیا اکبر همِنا. مبادا بیشتر غم آقا...

«عالم ذر» یا «روز الست» زمانی است که خدا پیمانی از انسان برای گواهی دادن بر یگانگی‌اش گرفت.«عالم ذرّ میعادگاهِ عهد امام و عهد با امام» نام اثری از اسماعیل شفیعی سروستانی است که در یکصدوسیزدهمین نشست از سلسله نشست‌های ماهنامه موعود به نگارش درآورده است.تنها خداوند می‌داند از ابتدای خلقت جنّ و انس و هبوط آدم (ع) بر زمین تا به امروز، چه تعداد حوزۀ فرهنگی در گسترۀ زمین تولّد یافته و بارور شده و روی به انحطاط و نابودی گذاشته است؛ تا به امروز که ساکنان زمین در سایه‌ی حوزه‌ی فرهنگی و تمدّنی غربی زیست می‌کنند و حتّی بسیاری، صدای زنگ مرگ و پایان تاریخ این حوزه‌ی سیصد، چهارصدساله را هم شنیده‌اند.آیا اگر بگوییم فرزندان، مولود عهد نوشته‌شده یا نوشته‌ناشده‌ی پدران و مادران خودند، سخنی بیراه گفته‌ایم؟چنانکه در کتاب «سیر تحوّل تفکّر، فرهنگ و تمدّن» به‌تفصیل بیان داشته‌ام، صورت هر حوزه‌ی فرهنگی و تمدّنی ابتدا و به‌اجمال در خانه‌ی جان «متفکّران» (فیلسوفان و نظریّه‌پردازان) نقش بسته‌ و با عبور از مراحل و مدارجی، در صورت یک حوزه‌ی فرهنگی نمود پیدا کرده است و با متأثّر کردنِ جماعتی انسانی، در قالبِ عناصر مادّی، در گستره‌ی یک تمدّن نمایان می‌شود.به عبارت دیگر، هر حوزه‌ی فرهنگی، صورت غیرمادّی تمدّنی است که از آن به ثمر رسیده و درمقابل، تمدّن ایجاد شده نیز، صورت مادّی یافته است و نمودِ خارجی یک حوزه‌ی فرهنگی خاص است.فایل صوتی را بشنویدhttp://book.iranseda.ir/DetailsAlbum/?VALID=TRUE&g=368403# + نوشته شده در  دوشنبه بیست و چهارم بهمن ۱۴۰۱ساعت 15:55&nbsp توسط  اصفهان - محمد علی علیخانی   |  غم آقا...